Jarszewo to wieś leżąca około 5 kilometrów na południe od Kamienia Pomorskiego. Istnieje od czasów średniowiecza. Pierwsze wzmianki o miejscowości można znaleźć w zapiskach historycznych z 1308 roku. Wtedy to wieś była własnością kapituły kamieńskiej. Znajduje się tu kościół Narodzenia Najświętszej Marii Panny z XVI wieku oraz pałac pochodzący z lat 30-tych XX wieku. Jarszewo znane jest z głośnych procesów o czary 1768 i 1769 roku. Oskarżone o czary kobiety zostały spalone na stosie w okolicach niedaleko położonego Wrzosowa, na górze Galgenberg.
O pałacu w Jaroszewie istnieje niewiele informacji. Wiadomo, że właścicielem majątku był Hans Gunther Neitcke. Posiadał on 445 hektarów ziemi , na których było 27 gospodarstw chłopskich. W 1945 roku pałac został przekazany na siedzibę szkoły przez władze polskie. Jest to budynek zaprojektowany na planie prostokąta. Jego elewacja frontowa posiada ryzalit. Pałac kryty jest dachem czterospadowym (tzw. kopertowym).
Pierwsza pisemna informacja o kościele w Jarszewie pochodzi z 1534 roku. Kościół wzniesiony jest w centrum wsi. Fundamenty ścian są wybudowane z kamienia. Już w 1572 roku musiano przeprowadzić remont wieży, która została uszkodzona wskutek uderzenia pioruna. W 1634 roku kościół wraz z jego gotyckim wyposażeniem oraz wieżą zniszczył pożar. Odbudowa kościoła miała miejsce w 1645 roku.
Ważna datą dla funkcjonowania kościoła jest 1691 rok. Wtedy to Joachim Sellin z Wolina pokrył wnętrze kościoła polichromiami (wielobarwną ozdobą malarską). Już w 1694 roku w oknach wstawiono witraże, a wzmocnienia wymagała zachodnia ściana. Wykorzystano do tego przypory (czyli skarpy – pionowy element budowli, mur odchodzący prostopadle na zewnątrz od ściany budynku w postaci filara) .
W 1714 roku ściany dodatkowo oskarpowano ze względu na ich powolne rozchodzenie się. W ściana są umieszczone okna. Symetrycznie rozmieszczone, były zwieńczone łukiem odcinkowym (czyli zbudowanym z połowy koła). W okresie baroku zostały przemurowane na ówczesną modę. Podobnie w formie barokowej przemurowano wejście południowe, od strony północnej dobudowano zakrystię krytą dachem ceramicznym, czterospadowym. Kościół ma dach dwuspadowy, w części wschodniej jest trójdzielny i pokryty ceramiczną dachówką. Wieża zwieńczona jest ostrosłupowym hełmem zakończonym iglicą.
W 1750 roku kościół został powiększony . Poszerzono nawę od strony południowej i wschodniej, dobudowano też zakrystię. Niedługo potem, w 1754 roku, w kościele zostały przeprowadzone prace malarskie wnętrza.
W XX wieku, w 1913 roku, przeprowadzono gruntowny remont i prace konserwatorskie. Zrobiono remont stropu, podniesiono ściany budynku kościoła. Założono też beczkowe sklepienie pozorne (pseudosklepienie budowane z kamienia lub z cegieł, gdzie warstwy elementów budowlanych układane są schodkowo, przykrywając otwór dachu). Do dziś można podziwiać odnowione wnętrza oraz odnowioną polichromię całego wyposażenia. Samą wieżę o konstrukcji ryglowej, na nowo odeskowano (oszalowano).
Wnętrze kościoła zachowało prawie w całości swoje historyczne wyposażenie, na które składa się:
- Ołtarz główny z XVIII wieku wykonany przez G. Beckmanna (stolarza) i Christiana Basche z Trzebiatowa (malarza);
- Ambona z XVIII wieku wybudowana przez wyżej wymienionych artystów;
- Malowidła: na pseudosklepieniu, stallach (drewnianych ławkach posiadjacych wysokie oparcia-zaplecki, często z baldachimem, klęcznikiem i obudowano z przodu) i ławach wykonane w 1681 roku przez J. Stellina z Wolina;
- Obrazy J. Stellina, w tym „Sąd Ostateczny” z 1680 roku, który jest największym na Pomorzu obrazem malowanym na desce. W 1913 roku najbardziej zniszczone obrazy malarza zostały zastąpione kopiami;
- Empora muzyczna i kolatorska ( tj. ufundowana przez właściciela majątku ziemskiego, na terenie parafii) a na jednej z płycizn empory przedstawione jest ówczesne wnętrze kościoła;
Na szczególną uwagą zasługują ławki dla wiernych. Posiadają bogato zdobione boki (policzki). Każda z nich posiada oddzielne drzwiczki z wizerunkami kwiatów powszechnie rosnących na Pomorzu w XVII wieku.
Teren wokół kościoła otoczony jest kamiennym murem. W czasie reformacji był tu cmentarz protestancki. Obecnie znajduje się tu tablica, upamiętniające zmarłych mieszkańców wsi.
Po II wojnie światowej w dniu 14 października 1945 roku kościół został poświęcony jako filia parafii w Kamieniu Pomorskim. W dniu 25 czerwca 1973 roku erygowano (powołano) lokalną parafię, a pierwszym administratorem został ks. Edward Fąfara.