Świerzno to niewielka miejscowość w powiecie kamieńskim oraz siedziba władz gminy o tej samej nazwie. Wieś do połowy XVIII wieku należała do rodu Flemingów i z tego okresu pochodzą jej najważniejsze zabytki.
Myśliwski dwór magnacki w Świerznie został wybudowany z inicjatywy i ze środków hrabiego Bogusława Bodo von Fleminga. Budowa trwała 12 lat (od 1718 do 1730 roku), a obiekt o konstrukcji ryglowej usytuowano w miejscu zburzonego drewnianego dworu z XIV wieku. Budynki dworskie znajdowały się wokół trzech stron prostokątnego dziedzińca. Czwarty bok zamykać miał okazały pałac, ale śmierć Bogusława Bodo von Fleminga albo inne, dodatkowe okoliczności sprawiły, że planów nie skończono. Już w 1734 roku dwór trafił do spadkobierców rodu, następnie kilkakrotnie zmieniał właścicieli.
W 1756 roku budynkiem mieszkalnym dla właścicieli było skrzydło zachodnie. W dworze znajdowała się sala balowa z emporą (galerią, balkonem otwartym do wnętrza, wspartym na kolumnach, filarach) muzyczną, nad którą widnieje tablica z herbem Flemingów. W dość dobrym stanie zachowały `się także ozdobne kominy w budynku zachodnim i południowym oraz wnętrza dworu. Na szczególną uwagę zasługują malowidła w sali balowej.
Dwór otoczony jest XVIII-wiecznym parkiem, w którym pozostały ślady po czterech stawach. Do dworu prowadzą aleje wysadzone starymi kasztanowcami. W dość dobrym stanie zachowany jest klasyczny ogród francuski, także z XVIII wieku, znajdujący się tuż za budynkami.
W XIX wieku skrzydła zachodnie i wschodnie zostały wzbogacone środkowymi ryzalitami (wysunięty fragment budynku na całej jego wysokości, stanowiący ozdobny jego podział na dwie części).
Po II wojnie światowej przez kilka lat w dworze znajdowała się kwatera Armii Czerwonej, która wraz z wojskami polskimi zdobywała ziemię gryficką. W latach 1952-1993 dwór należał do Państwowego Gospodarstwa Rolnego i służył jako pomieszczenia biurowe i pracownicze. Od 1993 roku jest własnością prywatną.
Kompleks budynków wraz z parkiem jest doskonałym przykładem XVIII-wiecznej sztuki planowania zespołów pałacowych na Pomorzu Zachodnim
Kościół pw. Św. Trójcy w Świerznie to kościół ryglowy wzniesiony w 1681 roku. Był dwukrotnie przebudowany: w 1708 roku przedłużono go od strony zachodniej, a w 1727 roku rozbudowano go od strony wschodniej.
Jest to kościół salowy bez podziałów wewnętrznych. Na obwodowych ścianach ryglowych znajduje się szkielet dębowy wypełniony cegłą ceramiczną. Belki ryglowe są pociemnione, zaś kwatery międzyryglowe są otynkowane i pobielone.
Na szczególną uwagę zasługują klepkowe drzwi (klepki ułożone w jodełkę), które nabite są ćwiekami i zawieszone na pasowych zawiasach (służące do montażu dużych bądź ciężkich drzwi) i wykonane ręcznie przez ówczesnego kowala.
Okna kościoła są to w większości okna wtórne o ostrołukowych nadprożach. Niewielkie szklane okna pierwotne zachowały się jedynie w wieży.
Przy zachodniej ścianie szczytowej zachowała się jedyna empora (galeria, balkon otwarty do wnętrza, wsparty na kolumnach, filarach) muzyczna. Podobne empory znajdujące się wzdłuż obu ścian długich, uległy zniszczeniu. Na nieistniejących już dzisiaj emporach umieszczone były tzw. wywody (wywodzenie się) szlacheckie Bogusława Bodo von Fleminga: daty, napisy i herby rodowe.
W centralnej części kościoła umieszczone są organy firmy Grunenberg – Stettin o budowie trójdzielnej, które zastąpiły pierwotne organy szafowe z XVIII wieku.
Początkowo ołtarz znajdował się pośrodku nawy. Był to ołtarz ambonalny, a jego fragmenty stanowią obecny, umieszczony centralnie ołtarz z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Niegdyś w kościele znajdowało się cenne wyposażenie ruchome: srebrne kielichy z grawerowanymi herbami Flemingów z początku XVIII wieku, srebrna złocona patena z 1707 roku , klepsydra z 1727 roku, woreczek z dzwonkiem do zbierania datków z 1797 roku, czy barokowe świeczniki z drewna. Cennym elementem wyposażenia była również chrzcielnica z drewna sosnowego z 1730 roku, która była umieszczona na barierze ołtarza.
Kościół w Świerznie posiada trójspadowy dach pokryty karpiówką (gontami ułożonymi w tzw. rybią łuskę) oraz wieżę. Wieża znajduje się przy zachodniej ścianie ryglowej, podobnie wypełnionej jak szkielet pozostałych ścian i jest przedłużeniem ścian długich. Górna część korpusu jest pionowo odeskowana. Zwieńczenie wieży to forma hełmu pokryta blachą cynkową , która zastąpiła wcześniejszy gont.
Kościół zwrócony jest tylną ścianą szczytową do głównej drogi. Po jego północnej stronie znajduje się niewielki cmentarzyk z zachowanymi nagrobkami z końca XIX wieku. w samym kościele znajduje się krypta z sarkofagami wapiennymi Fleminga i jego żony.